x
U
W
Τέχνη πολιτική (1972-1979)
Η Κανακάκη έκανε την εμφάνισή της στη νεοελληνική τέχνη με τη πρώτη της ατομική έκθεση στο Καλλιτεχνικό Πνευματικό Κέντρο «Ώρα» το διάστημα 19 Δεκεμβρίου 1972 – 7 Ιανουαρίου 1973. Εξέθεσε 25 πίνακες δουλεμένους με ακρυλικά χρώματα, με πινέλο και με αερογράφο. Ο αερογράφος, ένα μηχάνημα που δούλευε με αέρα και χρησιμοποιούνταν ευρέως στη διαφήμιση, χρησιμοποιήθηκε εκείνη την περίοδο από πολλούς δημιουργούς (π.χ. ο Ηλίας Δεκουλάκος). Η χρήση του αποτελούσε ένα σχόλιο πάνω στη διαφήμιση και την κατανάλωση στις δυτικές μεταπολεμικές κοινωνίες. Οι συνθέσεις της Κανακάκη, σε οξύ ρεαλιστικό ύφος, πραγματεύονταν ανθρώπους στον χώρο εργασίας τους, εικόνιζαν μηχανές από εργοστάσια αλλά και μια σειρά έργων με επαγγελματικά οχήματα (εκσκαφείς κ.λπ.) μαζί με ανθρώπινες μορφές (πρόσφυγες, πλήθος κ.λπ.). Η ρεαλιστική γραφή της βρισκόταν σε αντιστοιχία με το έργο αρκετών ζωγράφων της εποχής, όπως ο Δημήτρης Μυταράς, ο Δημήτρης Περδικίδης, ο Δημοσθένης Σκουλάκης και οι σχεδόν συνομήλικοί της που συγκρότησαν εκείνη την περίοδο την ομάδα Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές (Χρόνης Μπότσογλου, Γιάννης Βαλαβανίδης, Κυριάκος Κατζουράκης, Κλεοπάτρα Δίγκα, Γιάννης Ψυχοπαίδης). Η έκθεση της Κανακάκη στην «Ώρα» γνώρισε μεγάλη επιτυχία και την καθιέρωσε σαν μια από τους σημαντικούς εκπροσώπους της πολιτικής τέχνης κατά την περίοδο της Δικτατορίας.
Η πολιτική παράμετρος παρέμεινε εμφανής στην παραγωγή της καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, δηλαδή ακόμη και μετά το 1973, όταν η Κανακάκη εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο. Οι εκθέσεις της στην Αθήνα, και πάντα στην «Ώρα» (το 1975, μαζί με τους Χρύσα Βουδούρογλου και Κυριάκο Κατζουράκη, το 1977 με τη Βουδούρογλου και το 1979 ατομικά) κινήθηκαν σε ανάλογο πνεύμα, με έργα πολιτικού χαρακτήρα – ωστόσο σε υφολογικό επίπεδο η ζωγράφος σταδιακά κινήθηκε από τον κριτικό ρεαλισμό προς τον μαγικό ρεαλισμό και τον υπερρεαλισμό.
